(een ijsbreker)

Een grote mottige jas, zo een met meer onbestemde vlekken dan oorspronkelijk textiel, en daarboven een verrimpeld hoofd met een prominent uitstekende neus. De ogen zijn gesloten en hij wankelt een beetje. Gehoest, gerochel en – klaar voor de start – een megafluim. Alsof hij al zijn kracht en slijm gespaard heeft om de enorme wolk spuug te produceren die hij zojuist op de grond gekwakt heeft. Daar sta ik van te kijken.

Zorgvuldig ontwijk ik het verse plasje spuug en loop verder. Nog geen tien meter later zie ik weer een plasje, met de bubbels er nog in. Verbazingwekkend, twee keer zo’n grote fluim. Maar de man blijkt een meesterspuger te zijn en ik moet de ene na de andere plas ontwijken. Hij heeft met zijn spuug een oneindig spoor getrokken en overmeesterd door walging enerzijds en nieuwsgierigheid anderzijds volg ik het speeksel. De laatste afdruk vormt een lange sliert, bijna in de vorm van een pijl, die in de richting van het park wijst. In het park ligt een kleedje en op het kleedje vind ik de bron van de slijmproductie. Potten pindakaas en speculoos, flessen vodka en whiskey en een pot yoghurt. Hij heeft het er duidelijk van genomen.

Ze blijven klein

De een draagt het liefst pantalons met daarboven een wijd overhemd dat desondanks toch om zijn buik klemt. Wanneer hij niets meer te verliezen heeft, zijn protégés wekenlang klaargestoomd heeft voor de lange zomer, dan draagt hij een vaal t-shirt. In zijn hand een blikje sinas. Jongelui, ik heb gesproken over Rousseau en Baudrillard, over Marinetti en Breton, over globalisering en neodarwinisten. Proost. 

De ander gaat nooit anders gehuld dan in zwart. Een zwarte broek, een zwart jasje, een zwart overhemd met van tijd tot een wit motiefje. Niet vergeten: zijn zwarte bril. Hij drinkt koffie, natuurlijk pikzwart. Na vieren rooibosthee, in losse bladeren, zwemmend in met kunstwerken versierde mokken. Neutraal is hij enthousiast. Blijft hevig geknik en instemmend gemompel uit, dan weet je, ik zit op een buitengewoon verkeerd spoor.

Zij, de een en de ander, hurken neer voor een verzameling oude platen. Ze grinniken om schunnige hoezen en bewegen zachtjes met hun hoofden op de wisselvallige beat. Yeah (maar wij begrijpen daar niets van). LP's worden uitgewisseld en beide zuchten ze neerslachtig bij de gedachte aan een iTunes-bibliotheek, hoewel de een over digitalisering niet uitgesproken raakt. Nooit meer ten einde raad, het web biedt altijd uitkomst. 

Soms eten ze in gezelschap. Er wordt dan gesproken over regels, veranderingen, achteruitgang, de haren van degene die er nu niet is, bezuinigingen. Niets anders dan wijn wordt er geserveerd en de hapjes zijn te klein om vol te raken. Wanneer de grote jongens naar huis gaan, verplaatsen zij zich naar de kroeg. Jasjes worden uitgetrokken, de t-shirts komen tevoorschijn. En bier, veel bier. Proost, yeah.

Bronstig

Hij steigert, zwaait zijn gewei van links naar rechts en slaat met zijn behaarde armen op zijn borst.

Het hangt in de lucht en dus is hij 'on a mission' en is het nu, op dit exacte moment en o, god, ik hou het niet langer, 'time to mate'.

En wij lachen onschuldig en knikken instemmend. Wat zeg ik? We giechelen.

Omdat vrouwen nu eenmaal sporen van bloed achterlaten en weinig subtiel hun klauwen in zijn achterwerk planten.

Hoe kunnen wij nu op tegen hij die trots zijn stem laat brullen en als een pauw zijn veren toont? Die zijn billen schudt en ruikt naar man, naar zomer, naar nu-meteen-en-wel-hier-op-de-keukentafel?
Wat kunnen wij anders dan hem onze blote buik tonen en op onze rug liggend onze benen laten spartelen?

Dat verbaast, maar stemt hem niettemin tevreden. Hij gromt, laat zijn tanden zien en schenkt ons zijn zwoelste knipoog.

Lang leve de utopie

Somos una generación a la que no le ha passado nada

Maar toch moet het anders, de wereld beter. Gratis onderwijs, zorg voor iedereen en geld stinkt niet langer. En wij, jongens en meisjes, dames en heren, wij hebben het beste met jullie voor. In naam van de kunst, in naam van de allerhoogste kunst, in naam van de meest politieke, meest esthetische kunst, in naam van die kunst, zullen wij voor jullie strijden.

La verdad, la realidad y el sacrificio

En om politiek te zijn moeten jullie denken, zelf nadenken, jullie in slaap gesuste kritisch vermogen activeren. Want kijk eens, beste mensen, dit is theater, maar het lijkt verdomde echt. Zien jullie dat? Wij zijn bereid hier op het podium te sterven als dat is wat de ware kunst vraagt. Of, laten we het zo zeggen, in theorie zijn we dat. Vanwege het gebrek aan repetitiemogelijkheden zien we er voorlopig nog even van af, maar luister, de bereidwilligheid is er.

Para el Ché, el Brecht, el Marat y el gordito

Ons is niets overkomen en onze ouders begroeven hun bijl. Tussen de middag doen ze een dutje en 's avonds eten ze handenvol snoep. Maar het moet gezegd, 's avonds lazen ze ons Nietzsche voor, overdag speelden we viool. En als ze niet keken, dan verslonden we ieder voor zich de boekenkast van a tot z.

Maar toch moet het anders, de wereld beter.

En via de kunst, de meest politieke kunst. Wij maken, jullie denken. En wij zijn altijd tegen.

Ondergronds, in ons boekenhol, afgesloten van daar waar het straks plaats zal vinden, daar broeden wij.

Tratando de hacer una obra que cambie el mundo (door de Chileense theatergroep La Re-sentida, door mij gezien in het Frascatitheater, maar voor de liefhebber van 17 tot en met 22 juni nog te zien in Parijs)

Niets minder dan een parasiet

Een vinger wandelt van je schouder naar je oor,

het topje glipt naar binnen en raakt het zompig smeer.

Maar dan de spons en de ogenschijnlijke macht die dat geeft.

Mannen zonder kantoorbanen, met boeken en een muze.

Als een mier naar binnen gekropen, soms luchthappend via je neus.

Een nest op je bonkend bloedvat.

En de illusie dat jullie samen zullen dansen.

Ché Bandoneon!

Tengo ganas de llorar, pero no sé porqué

Hij wijst naar zijn keel, alsof we daar nu een brok zien zitten. Zijn handen legt hij op zijn kartonnen karteldoos, de magische kist zoals hij hem zelf liefkozend noemt. Gemaakt uit wijndozen en de kunst is van het spelen niet dronken te worden. Een kopie van de toetsen is aan beide uiteinden geplakt en wanneer hij zijn armen spreidt volgen de kartels. Maar het is stil, of, wij zijn het die niets horen. Want hij loopt op het ritme, beweegt zijn vingers over de denkbeeldige toetsen en schuift de kartels dan weer in dan weer uit elkaar. Tegelijk, want als de toetsen de armen volgen, de armen navolgen, wachtend tot het wellicht hun beurt is, want als de toetsen de armen volgen, dan ontneem je de kist zijn adem.

Somos una gente melancholica

Wij spelen met onze handen, onze armen, onze vingers, maar hoor je mijn hart? Hoor je hoe ik mijn hart en mijn ziel en, vooruit, mijn zaligheid in het spel leg? Wij kenden armoede, wij kenden een dictatuur, wij kenden verdriet. En we lachen en we huilen en het maakt niet uit, want het komt uit onze harten. Es el alma que escuche cuando la gente llora. 

Querido turista,
el bandoneon es nuestro.
Por favor, compra otra cosa, 
come empanadas (todos son para ti),
toma otro maté, pero, por favor
querido turista, deja el bandoneon
para nosotros.

(Deze documenatire, el sonído del bandoneon: http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1339715, is het kijken, het luisteren, het voelen, waard)

Aan de passant

- Omdat ook wij weleens op bankjes zitten, schrijven en de wereld om ons heen gade slaan.

(en ook, mijn beste Baudelaire, omdat het geen juiste zet is de kaarsen in het gezicht van u naar zoete muskus ruikende muze uit te blazen)

Laat ik dan maar het spits afbijten.

Een glimp van de baard die vanachter zijn grote haardos tevoorschijn komt.
Een walm, een walm van om het even wat - de geur van verse was.
Een lach in een oogwenk.
Een blik, naar degene achter mij, natuurlijk (terwijl ik mijn hoofd naar mijn imaginaire compagnon draai).

Bescheiden zou me sieren.

Het belangrijkste is de rug, de rug die ineens de glimp verdoezelt en plaatsmaakt voor haar en been en bil. De rug die vervolgens achteloos zijn weg vervolgt.
De rug ook, die ik hoop terug te zien.